ولنتاین (25 بهمن ماه ) یا سپندرمذگان (29 بهمن ماه ) ؟؟؟................ ؟؟؟ ولنتاین روز عشاق غربی و سپندرمذگان روز عشاق ایرانی ............. ( ایران باستان.......... حتی قدیمی تر و تاریخی تر از ولنتاین ) کدامیک را انتخاب می کنید ؟؟؟ ......... ؟؟؟ 25 بهمن یا 29 بهمن روز عشاق را جشن می گیرید ؟؟؟

اینک زمین را می‌ستاییم؛

زمینی که ما را در بر گرفته است.

ای اََهوره‌مَزدا !

زنان را می­ستاییم.

زنانی را که از آن ِتو به شمار آیند

و از بهترین اَشَه برخوردارند، می‌ستاییم.

اوستا - یسنا ۳۸ - بند ۱

کمتر کسی است که بداند در ایران باستان، نه چون رومیان از 3 قرن پس از میلاد- که از 20 قرن پیش از میلاد- روزی موسوم به روز عشق وجود داشته است. جالب است بدانید که این روز در تقویم جدید ایرانی دقیقا مصادف است با ۲۹ بهمن، یعنی تنها ۴ روز پس از ولنتاین فرنگی! این روز سپندارمذگان یا اسفندارمذگان نام داشته است. فلسفه بزرگداشت این روز به عنوان “روز عشق” به این صورت بوده است که در ایران باستان هر ماه را 30 روز حساب می کردند و علاوه بر اینکه ماه ها اسم داشتند، هریک از روزهای ماه نیز یک نام داشتند. روز پنجم سپندار مذ بوده است. سپندارمذ لقب ملی زمین یعنی گستراننده، مقدس و فروتن است. زمین نماد عشق است چون با فروتنی، تواضع و گذشت به همه عشق می ورزد. زشت و زیبا را به یک چشم می نگرد و همه را چون مادری در دامان پر مهر خود امان می دهد. به همین دلیل در فرهنگ باستان اسپندارمذگان را به عنوان نماد عشق می پنداشتند.

در باور ایرانى مرد داراى قدرت مردانگى و تفکر و خردورزى بیشترى است، در برابر آن زن نیز داراى مهر ورزى، عشق پاک، پاکدامنى و از خودگذشتگى فراوان ترى است که هر یک از این دو به تنهایى راه به جایى نبرده و حتى روند پویایى گیتى را هم به ایستایى مى کشانند. اگر مردان بدنه هواپیماى خوشبختى اند، زنان موتور آن اند که پیکره بى موتور و موتور بى بدنه هیچ کدام به تنهایى به اوج سعادت نمى رسند بلکه ذره اى حرکت و جنبش هم برایشان ناممکن است. اشوزرتشت خوشبختى بشر را وابسته به میزان دانش و خرد انسان مى داند نه جنسیت و قومیت و رنگ و نژاد و از دیدگاه وى همه انسان ها _ همه زنان و مردان _ داراى حقوق برابرند. او دختران را در گزینش همسر آزاد شمرده و عشق پاک و دانش نیک را دو معیار اصلى مى داند و خوشبختى همسران جوان را در زندگى زناشویى در این مى داند که هر یک بکوشند تا در راستى از دیگرى پیشى جویند.

امشاسپند سپندارمذ، نگهبان و ایزدبانوی زمین ِسرسبز و نشانی از باروری و زایش است. جشن سپندارمذگان یا اسفندگان، روز گرامیداشت زنان در ایران باستان بوده و این روز به نام «مرد‌گیران» یا «مژدگیران» یا «مزدگیران» (=هدیه گرفتن از مردان) نیز در ادبیات فارسی به کار رفته است.

چادر یعنی به راحتی نمیتونی منو به دست بیاری ...!
چادر یعنی به طرز فکرم اهمیت بده نه به اندامم...!
چادر یعنی من فقط برای یک نفرم ...!

چادر یعنی هیچ وقت اجازه نمیدم مرز بین ما شکسته بشه...!

چادر یعنی امام زمان, هنوز کسایی هستن که منتظرت موندن...!

چادر یعنی من هنوز دنبال لذتم ( اما از نوع بهشتی)
چادر یعنی من میتونم خلاف جهت آب شنا کنم ...! 
چادر یعنی انتهای یک نگاه هرزه ...! 
چادر یعنی شاید هیچ وقت نفهمی من چی میگم ...!

مهندسی معکوس 2سیّده تاخدا

وقتي چشمــانم را روي هم ميگذارم ،

 خوابـــــــ مـــرا نميبرد ،

تـــو را مي آورد ،

از مــيـــانــــ فــرسـنـگــهــا فــاصــلــــه !

دلـيــل ســرگــيــجــه هــایم

چرخش 180 درجــه ايــه آدماست . . .

-  -  -  -  -  -  -  -  -  -  -  -

در کودکيـــــ در کـــدام بازي ، راهــتـــــــ نــدادند

که امــــروز ، اينقدر ديــوانـــه وار،

ايــنــجــا بـــدونــــــ تـــو

خورشيد همين لــامـپـــــ سقفي ست

قرص ِ صورتت که جلوي چشــم هايم را بـگيـــرد

زلزله از شــانـــــه هايم شروع مي شود

اينجـــا بدونــ تــــو ...

ايــنــهــا بـــلايـــاي طــبــيــعي انـــد . . .

در ایــنــــ شـــبــــــ هـــایـ بــارانـــیـــــــ

تــاريـکيـــ اتــاقــم شــکــســتــه مــي شــود

رنـــــگـــيــنــــــ كــمــانــــــ را كه ميـبـيـنـم

 چــهـــره اتــــ در ذهنم نمــايــانــــ مي شود...

زيبــايــيش كــه نـــه...!

رنـگــارنــگـــــ بــودنش شبيه تـــوســت...!

 -  -  -  -  -  -  -  -  -  -

كسي كه تــنِ تــنـــ فــروشـانــ را

 بـه تـنـهــايــيــــ تــرجـيـح مي دهد...

هــمــانــــ بــهــتــر كــه او را به مــن ترجيح دهد...

 -  -  -  -  -  -  -  -  -  -

عجب صبری خدا دارد

اگر من جای او بودم

همان یک لحظه ی اول

که اول ظلم را می دیدم از مخلوق بی وجدان

جهان را با همه زیبایی و زشتی

به روی یکدگر، ویرانه می کردم

عجب صبری خدا دارد

اگر من جای او بودم

که می دیدم یکی عریان و لرزان، دیگری پوشیده از صد جامه ی رنگین

زمین و آسمان را

واژگون مستانه می کردم

عجب صبری خدا دارد

اگر من جای او بودم

برای خاطر تنها یکی مجنون صحرا گرد بی سامان

هزاران لیلی نازآفرین را کو به کو

آواره و دیوانه می کردم

عجب صبری خدا دارد

چرا من جای او باشم

همین بهتر که او جای خود بنشسته و تاب تماشای زشتکاری های این مخلوق را دارد

وگرنه من به جای او بودم

یک نفس کی عادلانه سازشی

با جاهل و فرزانه می کردم

عجب صبری خدا دارد

عجب صبری خدا دارد...

اسمش را ميگذاريم : دوست مجازی اما آنسو يك آدم حقیقی نشسته است . . .

گریه نمی‌کنم نه اینکه سنگم .. گریه غرورم‌و بهم می‌زنه
مرد برای هضم دلتنگی‌هاش .. گریه نمی‌کنه قدم می‌زنه

گریه نمی‌کنم نه اینکه خوبم .. نه اینکه دردی نیست نه اینکه شادم
یه اتفاق نصفه نیمه‌ام که .. یهو میون زندگی افتادم

یه ماجرای تلخ ناگزیرم .. یه کهکشونم ولی بی‌ستاره
یه قهوه که هرچی شکر بریزی .. بازم همون تلخی ناب‌و داره

روزها گذشت و گنجشگ با خدا هیچ نگفت .

فرشتگان سراغش را از خدا می گرفتند و خدا هر بار به فرشتگان این گونه می گفت:

می آید ؛ من تنها گوشی هستم که غصه هایش را می شنود و یگانه قلبی هستم که

دردهایش را در خود نگاه میدارد…

و سرانجام گنجشک روی شاخه ای از درخت دنیا نشست.

فرشتگان چشم به لب هایش دوختند،

گنجشک هیچ نگفت و…

خدا لب به سخن گشود : با من بگو از آن چه سنگینی سینه توست.

گنجشک گفت : لانه کوچکی داشتم، آرامگاه خستگی هایم بود و سرپناه بی کسی ام.

تو همان را هم از من گرفتی.

این طوفان بی موقع چه بود؟ چه می خواستی؟ لانه محقرم کجای دنیا را گرفته بود؟

و سنگینی بغضی راه کلامش بست…

سکوتی در عرش طنین انداخت فرشتگان همه سر به زیر انداختند.

خدا گفت: ماری در راه لانه ات بود. باد را گفتم تا لانه ات را واژگون کند. آن گاه تو

از کمین مار پر گشودی.

گنجشگ خیره در خدائیِ خدا مانده بود.

خدا گفت: و چه بسیار بلاها که به واسطه محبتم از تو دور کردم و تو ندانسته به

دشمنی ام برخاستی!

اشک در دیدگان گنجشک نشسته بود.

ناگاه چیزی درونش فرو ریخت , های های گریه هایش ملکوت خدا را پر کرد...

جائی در پشت ذهنت به خاطر بسپار ، که اثر انگشت خداوند بر همه چیز هست

آیینــــه پرسیـــد که چـــرا دیـــر کـــرده اســـت؟

میخواستم تو را داشتــ ـه باشم ...

زن نیستم اگر زنانه پای عشقم نایستم!

من از قبیله زلیخا آمده ام…

نمی خواهم برگردی

این را به همه گفته ام

حتی به تو

به خودم

اما نمی دانم

چرا هنوز برای آمدنت فال می گیرم!!!

چرا هنوز پشت هزاران ترانه خاموش

به انتظارت نشسته ام تا ترا آرزو کنم!!!

اما هنوز نمی خواهم برگردی

می دانی که دروغ نمی گویم

اگر هنوز ترا آرزو می کنم برای بی آرزو نبودن است

و شاید هم آرزویی زیباتر از تو سراغ ندارم

اما هنوز هم نمی خواهم برگردی